Woordje van huidig voorzitter Frans Busschots:

Ik leerde Lode kennen, héél lang geleden, toen men in Heist-op-den-Berg in het Heists Kamertoneel, dat nog maar even in de Kattestraat geïnstalleerd was, het prachtige stuk Tantum Ergo van Lode Pools speelde.

Omdat ik toen al een paar acteurs kende, kwam Lode bij ons aan een klein tafeltje zitten. Praten over van alles en nog wat. Een boeiende man. Een Limburger. Ik dacht toen dat het een rijkswachter of zoiets was, maar hij was onderwijzer. En ik zag meteen dat je met zo een onderwijzer niets achter de rug kon doen. 

Later, toen wij met VVT (Vereniging van Vlaamse Toneelauteurs) in het Augustijnertheater aan de IJzeren Waag in Antwerpen, het gezellige theatertje van Miel Gijsen (11/07/1917- 11/06/2003) maandelijks vergaderden, leerde ik Lode beter kennen. Hij was al jaren penningmeester van deze vereniging en kon zich zo nu en dan ergeren aan het taalgebruik van sommige bestuursleden. Als onderwijzer en perfectionist, kun je iemand als Lode, dat helemaal niet kwalijk nemen, vond ik toen en nu nog. Ook de eindredactie verzorgen van teksten voor de steekkaarten, een bundel met korte inhouden van nieuwe toneelteksten, was een van de vele taken die Lode op zich nam. Hij verzorgde ook tal van andere teksten voor de vereniging. Lode was toen al een vaste waarde. En zijn kwaliteiten als toneelauteur waren reeds in heel Vlaanderen gekend.

Zelf was ik al een tijdje secretaris van VVT. Met Lode samenwerken was meestal prettig, en na een tijdje werd het altijd prettig. Men leert zich op elkaar afstemmen als er langs beide kanten genegenheid ontstaat. Een genegenheid die zich bestendigt en vermeerdert. Lode was nu eenmaal iemand die inzet en kennis waardeerde. Van slordige teksten hield hij helemaal niet. En toneelteksten moesten af zijn. Zeker geen ‘losse draadjes’ die vergeten werden of het hele verhaal stoorden. Een verhaal langzaam maar zeker opbouwen en naar een crescendo toe werken. Zo hoorde het. Als Lode mij vertelde van zijn stukken, ja, hij schreef ieder jaar drie of vier toneelwerken, dan zag je hem glunderen. Ik ben zeker dat hij zich echt diep inleefde tijdens het schrijven en van ieder zinnetje dat hij op papier zette, genoot van zijn creatie. 

Toen VVT plots de naam VVTS kreeg, voelden vele toneelauteurs zich niet meer gedragen door de koerswending van de vereniging. Wij dronken in een West-Vlaams café een pintje en Lode werd een paar maanden later, tijdens de eerste vergadering van VTA (heeft Lode die naam niet vooropgesteld?) de eerste voorzitter van onze vereniging. Op het einde van de vergadering in het Halsselse Borrelhuis betaalde iedereen zijn drankjes.

Lode was een idealist en een gedreven man. Waarom hij nooit aan een serie had meegeschreven, toch veel gemakkelijker dan bij ieder toneelstuk opnieuw karakters te moeten bedenken, vroeg ik hem eens. Neen, dat wilde hij niet. Hij wilde zelf een heel verhaal bedenken, met een eigen plotopbouw. Een echte schrijver dus, in hart en ziel. 

Enkele jaren geleden nam Lode afscheid van het VTA-bestuur, maar er werd overeengekomen dat ik regelmatig een paar berichtjes en een nota naar Lode stuurde. Meestal even na de middag, kreeg ik zo nu en dan een telefoontje van Lode (zelf had hij geen telefoon). Hij vroeg altijd hoe het met me ging, met ons gezinnetje en dan kon hij honderduit praten over VTA, en naar ik aanvoelde, ‘zijn VTA.’

Over zijn eigen thuis, zijn Lummen, vertelde hij meestal niet veel, om niet te zeggen bijna niets. Niet dat hij niet openstond voor oprechte belangstelling, maar hij was vooral geïnteresseerd in het wel en wee van anderen.

In een laatste telefoontje, enkele weken voor hij stierf, vertelde Lode dat hij nu veel minder schreef dan vroeger. Rustiger. 

Waarschijnlijker genoot hij van zijn laatste toneelteksten nog meer dan vroeger. En keek hij ook meer naar de bloementuin waaraan zijn lief vrouwtje Annie, zoveel aandacht schonk. Twee mensen in harmonie. Een die leeft in een wereld van creatieve fantasie en de partner die genoot van geuren en kleuren, van bloemenpracht en praal. 

Lode, ik verwachtte al een weekje een telefoontje. Ik wist dat je regelmatig naar het ziekenhuis moest en ook dat je vrouwtje dikwijls je steun nodig had. Samen oud worden is een rijkdom, maar van dit kleurenpalet zijn er toch enkele kleuren waarvan de 

geuren niet meer tot je doordringen.

Het heeft me diep getroffen, Lode, jouw plotse overlijden. Jij was een echte vriend. Iemand die ook nog de laatste momenten van zijn leven als schrijver, als erevoorzitter van VTA, als vriend van velen, en vooral dan met onbeperkte liefde voor je vrouwtje Annie, veel warmte uitstraalde.

Lode, wij zullen je nooit vergeten.

Frans Busschots

Voorzitter VTA