BIJGELOOF IN HET THEATER
Fluiten op het toneel of in het theater brengt ongeluk.
Vroeger bestonden er nog geen headsets of walkie-talkies. Toen werd er gefloten om een decorstuk te laten zakken via de trekkenwand, een theatertechnische hijsinstallatie. Stel je maar eens voor wat er kon gebeuren als je floot op het verkeerde moment.
Je mag nooit ‘Macbeth’ noemen in een theater.
Als vroeger een toneelgezelschap een slecht seizoen had, zette men op het eind van het seizoen een publiekstrekker neer. Het werd vaak ‘Macbeth,’ maar in de meeste gevallen gingen theatergezelschappen daarna bankroet. Het kwam niet echt door ‘Macbeth,’ maar de link werd wel voor altijd gelegd.
Spiegels op het toneel brengen ongeluk.
Vanwege lampen op het toneel zijn spiegels erg onhandig, want het licht weerkaatst overal. Ook het publiek zou kunnen klagen over weerkaatsend licht. De spiegels kunnen ook kapot gaan, wat ook weer gevaarlijk is (en ja, gebroken spiegels brengen al ongeluk, niet?). Maar onze favoriet: acteurs zijn over het algemeen ijdele mensen. Spiegels op toneel zouden hen dan wel eens kunnen afleiden.
Een acteur die tijdens een première struikelt bij zijn eerste opkomst, heeft gegarandeerd succes.
Dit bijgeloof ontstond vroeger uit puur medelijden. Als je struikelt of iets overkomt, win je meteen de sympathie van het publiek. Een modern voorbeeld: bij de première van ‘Rocky over the Rainbow’ viel de lichtcomputer uit en werd het donker. Samen met het publiek werd de zaal opnieuw verlicht door middel van aanstekers en de cast en publiek gingen acapella zingen en dansen totdat het licht weer aanging. Daarna was het ‘on with the show.’ Deze fout werd vermeld als hét hoogtepunt van de avond in de meeste recensies.
Wanneer een acteur blauw draagt, zal dit ongeluk brengen, tenzij hij er zilver bij draagt.
Vroeger was blauw de duurste stof voor kleding. De arme producenten konden dit niet betalen en dankzij dit bijgeloof hoefden zij geen blauwe kleding voor hun acteurs te kopen. Maar de producenten die wel geld hadden, wilden dit toch laten zien. Zij hebben toen dit bijgeloof aangepast door blauw te combineren met een nog duurdere stof: zilver. Deze combinatie zou dan weer geen ongeluk brengen.
Als je bloemen geeft aan een acteur mag dat alleen aan het eind van de voorstelling.
Voor bloemen geldt ook het verhaal van de afleiding. Maar het kan ook goed zijn dat een acteur allergisch is. Ook zouden de bloemen alleen afkomstig mogen zijn van begraafplaatsen (!). De herkomst van die mythe zou zijn dat acteurs vroeger heel weinig verdienden (nu ja, nog minder dan vandaag) en bloemen dus niet konden betalen. Dit bijgeloof is ontstaan om dat te verbergen. En ja, als ze te duur waren voor acteurs, dan waren ze zeker te duur voor de producenten. Tot slot is een donker en warm theater ook geen goede omgeving voor verse bloemen.
Wanneer een theater ‘s avonds wordt afgesloten moet er minimaal één licht blijven branden anders komen er spoken in het theater wonen.
Een donker gebouw is altijd eng maar een donker theater is nog enger en bovendien gevaarlijk, met al die trappetjes. Dit is dus ook gewoon praktisch. Maar om het wat mysterieuzer te maken, noemt men de lamp, die je vaak op een leeg toneel ziet, een ‘ghost light.’ Zeker om de geesten weg te drijven.
Misschien kent u nog meer bijgeloof in het theater? Laat het ons weten!